In september 1895 wordt in de zuidelijke stad Atlanta een tentoonstelling geopend van landbouw- en nijverheidsproducten. In het vrijwel uitsluitend witte publiek zit ook de Amerikaanse president. Een van de sprekers is dr. Booker T. Washington, een zwarte geleerde en een invloedrijk schrijver:
Geachte president, bestuursleden en andere aanwezigen,
Een derde van de bevolking van het Zuiden bestaat uit negers. Onwetend en onervaren als we in de eerste jaren van ons nieuwe leven waren, dachten we nog te moeten beginnen aan de top en niet aan de basis. We vonden dat een Congreszetel belangrijker was dan grondbezit of technische bekwaamheden, dat verkiezingscampagnes interessanter waren dan het opzetten van een melkveehouderij of een groentekwekerij.
Wanneer u mijn volk de hand reikt, het helpt en aanmoedigt, zoals u in deze streken doet, en de hoofden, handen en harten verder helpt opvoeden, zult u ontdekken dat zij uw ongebruikte land kopen, de verwilderde stukken van uw grond laten bloeien en uw fabrieken draaiende houden. Ondertussen kunt u er in de toekomst, net als in het verleden, zeker van zijn dat u te maken hebt met het meest geduldige, loyale, gezagsgetrouwe en volstrekt niet haatdragende volk dat de wereld ooit heeft gezien. Net zoals we in het verleden onze trouw aan u hebben bewezen, door uw kinderen op te voeden, te waken bij het ziekbed van uw moeders en vaders, om ze vaak diepbedroefd te volgen naar hun laatste rustplaats, zo zullen we ook in de toekomst, op onze eigen bescheiden wijze, naast u staan met een toewijding die geen vreemdeling kan benaderen. Wij zijn bereid om indien nodig ons leven te geven voor het uwe, terwijl onze economische banden verstrengeld zijn met de uwe op een wijze die ze tot één gezamenlijk belang van beide rassen maakt. In sociaal opzicht kunnen we gescheiden zijn als de vingers van een hand, maar als het gaat om ons beider vooruitgang vormen we samen die ene hand.
