In de jaren tachtig wordt begonnen met de behandeling van veteranen die lijden aan het Vietnamsyndroom. Een van de eerste therapiesessies wordt vastgelegd in een verslag.
Therapeut: Zeg tegen jezelf: ik heb mijzelf en mijn omgeving twintig jaar lang gestraft. Jack, zeg dat je ervoor kunt kiezen om ermee te stoppen!
Jack: Luister: soms voel ik ’s nachts paniek door mijn lijf gaan als een stroom elektriciteit. Het begon in Vietnam. Het was meer dan een gevoel, het was paniek die gepaard ging met gruwelijke pijn op mijn borst en benauwdheid. Net als bij een hartaanval. Ze stuurden me naar het veldhospitaal om een hartfilmpje te laten maken. Volgens de dokters was er niets aan de hand. Ze zeiden dat ik gewoon hyperventileerde, en dat ik in een papieren zak moest ademen als ik me zo voelde, en ze gaven me een voorraad valium mee. Maar ik bleef last hebben van die aanvallen en ik krijg ze nog steeds…
Therapeut: In het therapiemodel staat dat we beheerst worden door twee impulsen, agressie en seks, en dat –
Jack: Luister, toen ik die aanvallen kreeg, wilde ik absoluut geen seks, en ik kan niet geloven dat het mijn agressie was.
