Op 8 mei 1927 vaardigt Stahlhelm, een vereniging van veteranen uit de Eerste Wereldoorlog, in Berlijn een manifest uit:
Stahlhelm kondigt de strijd af tegen alle meegaandheid en lafheid, die het bewustzijn van eer van het Duitse volk verzwakken en vernietigen door afstand te doen van het recht en de wil op zelfverdediging. Stahlhelm eist de erkenning van een nationale staat voor alle Duitsers, herstel van het Duitse recht op zelfverdediging, de effectieve herroeping van de afgedwongen erkenning van schuld aan de oorlog, en het herstel van alle oorlogsschade op basis van de collectieve aansprakelijkheid van alle volken die verantwoordelijk zijn voor de wereldoorlog.
Het economische en sociale lijden van ons volk wordt veroorzaakt door gebrek aan Lebensraum (leefruimte) en grondgebied om in te werken. Stahlhelm ondersteunt een buitenlandse politiek die de mogelijkheid opent tot hervestiging van het Duitse bevolkingsoverschot en die levensvatbare culturele, economische en politieke banden onderhoudt tussen deze gebieden en het oorspronkelijke moederland.
Stahlhelm omarmt de overtuiging dat het lot van het Duitse volk alleen mag worden bepaald door een sterk leiderschap, dat in staat en bereid is verantwoordelijkheid te dragen. Stahlhelm eist daarom meer bevoegdheid voor de president van het rijk, de bescherming van het welzijn van de natie en het volk tegen de grillen van parlementaire ad-hoc-overeenkomsten en wisselvalligheden.
