Aletta Jacobs begint in 1879 als eerste vrouwelijke arts in Nederland een praktijk in Amsterdam. In haar Herinneringen uit 1924 beschrijft zij een incident uit haar eerste jaren als arts:
Zoals dat in die jaren toen gebruikelijk was, diende ik bij de aanvang van het nieuwe jaar mijn rekening in. Enkele dagen later kreeg ik de echtgenoot van mijn ex-patiënte op bezoek. Nog zie ik hem de kamer binnenkomen, mijn nota tussen duim en wijsvinger van de linkerhand geklemd. Nog hoor ik de geïrriteerde toon waarop hij mij verweet, dat ik, een vrouw, hem een rekening had durven sturen even hoog als die van welke mannelijke arts dan ook. “Hoe komt u op het denkbeeld!”, riep hij, een en al verontwaardiging. “U moest toch stellig weten dat niemand eraan denkt om vrouwenarbeid even hoog te betalen als werk dat door mannen wordt verricht.”
