In 1404 schrijft Leonardo Bruni, een hoge ambtenaar in dienst van de Italiaanse stad Florence, een boek over die stad:
Zoals men gewoonlijk ook doet wanneer men een individueel persoon tot onderwerp heeft, zo willen we de oorsprong van het Florentijnse volk onderzoeken en nagaan van welke voorvaderen de Florentijnen afstammen en wat zij thuis en elders in ieder tijdperk hebben volbracht. (…) Het luisterrijke Florence is als Romeinse kolonie gesticht in de tijd dat de heerschappij van het Romeinse volk op haar hoogtepunt was. (…) De Caesars, Antoniussen, Tiberiussen, en Nero’s1, deze vijanden en vernietigers van de Romeinse Republiek, hadden de vrijheid nog niet teniet gedaan. De vrijheid was nog heilig en ongeschonden (…). Hieruit komt, naar ik meen, het verschijnsel voort dat in deze stad meer dan in andere steden valt te bespeuren: dat de Florentijnen het allermeest hun vrijheid koesteren en tirannen zeer vijandig gezind zijn.
noot 1 Bruni bedoelt Romeinse heersers.
