De Franse graaf Philippe-Paul de Ségur over de houding van jonge edellieden aan het hof te Versailles, kort voor 1789:
Aan de buitenkant toonden we respect voor wat overbleef van een verouderd systeem. Terwijl het gebouw er van buiten nog stevig uitzag, beseften we niet dat het van binnen al begon te wankelen. We lachten om de zorgen van het oude Hof en de geestelijkheid, die luid hun afkeuring uitten over de vernieuwingsdrang. We klapten bij elk republikeins toneelstuk in onze theaters en juichten de filosofische toespraken van onze academici en de gedurfde geschriften van onze schrijvers toe. In welke vorm de Vrijheid zich ook uitte, we werden aangetrokken door haar moed, net zoals de Gelijkheid ons aantrok door haar gepastheid. Het is vermakelijk om te buigen voor iets, zolang je zeker weet dat je uit eigen beweging weer kunt opstaan wanneer je dat wilt. Zo genoten we, zonder naar de toekomst te kijken, tegelijk van de voordelen van onze aristocratie én van de genoegens van een volkse filosofie.
