Lucianus van Samosata schrijft in de tweede eeuw naar aanleiding van de gevangenneming van ene Peregrinus, een satirische beschouwing over christenen. Hij beschrijft dat uit veel steden van Klein-Azië christenen komen om Peregrinus bij te staan:
Deze mensen zijn in alle gevallen waarbij de hele gemeenschap betrokken is, buitengewoon actief en sparen daarbij kosten noch moeite. (…) Want deze arme zielen hebben het in hun hoofd gehaald te geloven dat zij lichamelijk en geestelijk onsterfelijk zijn en in alle eeuwigheid zullen leven. Dit is ook de reden waarom zij de dood verachten en velen van hen zelfs gevangenschap gewillig aanvaarden.
Bovendien heeft hun eerste wetgever hun geleerd dat ze allemaal broeders van elkaar zijn geworden als zij eenmaal hun dwaalweg zijn ingeslagen. Vooral als zij de Griekse goden verloochenen en door het vereren van die gekruisigde sofist (Jezus) volgens zijn wetten leven.
