Robert de Monnik beschrijft een toespraak van Paus Urbanus II op 27 november 1095 waarin hij oproept tot de Eerste Kruistocht:
Vanuit de grenzen van Jeruzalem en de stad Constantinopel heeft zich een verschrikkelijk verhaal verspreid dat zeer vaak ons ter ore is gekomen, namelijk dat een ras uit het koninkrijk der Perzen, een vervloekt ras, een ras volkomen vervreemd van God, een generatie die waarlijk haar hart niet heeft gericht en haar geest niet aan God heeft toevertrouwd, de landen van deze christenen is binnengevallen en ze heeft ontvolkt door zwaard, plundering en vuur; het heeft een deel van de gevangenen naar zijn eigen land weggevoerd, en een deel heeft het door wrede martelingen vernietigd; het heeft de kerken van God ofwel volledig vernietigd ofwel toegeëigend voor de riten van zijn eigen religie. Ze vernielen de altaren, na ze met hun onreinheid te hebben bezoedeld. Ze besnijden de christenen, en het bloed van de besnijdenis verspreiden ze ofwel over de altaren of gieten het in de vaten van de doopvont1. Wanneer ze mensen willen martelen met een lage dood, doorboren ze hun navels, en na het uiteinde van de ingewanden eruit te hebben getrokken, binden ze het aan een paal; dan leiden ze het slachtoffer met zweepslagen rond totdat de ingewanden naar buiten zijn gekomen en het slachtoffer voorover op de grond valt. Anderen binden ze aan een paal en doorboren ze met pijlen. Anderen dwingen ze hun nek uit te strekken en dan, hen aanvallend met naakte zwaarden, proberen ze met één slag door de nek te snijden. Wat zal ik zeggen van de afschuwelijke verkrachting van de vrouwen? Erover spreken is erger dan erover te zwijgen. (…) Op wie rust daarom de taak om deze wandaden te wreken en dit gebied te heroveren, als niet op u? U, aan wie God boven andere naties opmerkelijke glorie in wapens heeft verleend, grote moed, lichamelijke activiteit, en kracht om de harige hoofdhuid te vernederen van hen die u weerstaan.
Noot 1: een doopvont is in christelijke kerken een kleine opslag voor het bewaren van doopwater.
