De thuiswever Thomas Duckworth uit Haslingden, een gemeente in Lancashire, vertelt in zijn herinneringen hoe hij op 16-jarige leeftijd deelneemt aan het vernielen van weefmachines in zijn woonplaats. De gebeurtenis waarover hij vertelt, heeft plaats op 25 april 1826
Die morgen trokken we erop uit om weefmachines stuk te gaan slaan. Toen we op de weg kwamen, zagen we soldaten te paard op ons af komen. We hielden halt. De soldaten reden op ons toe, hun getrokken zwaarden schitterden in de lucht. De menigte week uiteen om de
soldaten door te laten. Een aantal mensen wierp zijn stokken weg, anderen deden dat niet. Toen de soldaten midden in de menigte waren, riepen de officieren “Halt!”. Iedereen verwachtte dat de soldaten een charge gingen uitvoeren, maar de officieren begonnen de menigte toe te spreken en waarschuwden wat de gevolgen zouden zijn als zij doorgingen met wat zij van plan waren. Een aantal van de ouderen in de menigte nam het woord. Zij zeiden: “Wat moeten we doen? We lijden honger. Moeten we dood hongeren?” De soldaten waren volledig bepakt en hadden hun proviandtas bij zich, en zij verdeelden hun brood onder de menigte. Toen gingen de soldaten weg en er werd opnieuw vergaderd. Moesten de weefmachines stukgeslagen worden of niet? Ja, werd er besloten, zij moesten tot elke prijs vernietigd worden.
