Bliksemschichten, striemende regen, wanhopige mensen en heel veel water. Op deze kopergravure zie je de Sint-Elisabetsvloed. Het land rond Dordrecht overstroomde en tientallen dorpen werden onbewoonbaar. Rechts zie je hoe de huizen door elkaar gegooid zijn en hoe dieren proberen droge grond te bereiken. Vooraan op de golven drijft een kind in een wiegje. ‘Laat het niet omslaan!’ Dat is het gebed van de man op de drijvende hooibalen. Naast hem heft een vrouw wanhopig de armen ten hemel.
In de Middeleeuwen lig Dordrecht in de Groote Waard.
Het is een landbouwgebied in Holland aan de grens met Brabant. De waard ontstond in de 13e eeuw, na afdamming van de (Romeins-Middeleeuwse) Maas. Door bodemdaling en stijging van het waterpeil houd wordt de bodem steeds natter. En dat wordt steeds lastiger, want mensen graven steeds meer veen af en het dijkonderhoud wordt verwaarloosd.
Sint-Elisabethsvloed
In de 15e eeuw treffen meerdere overstromingen de Hollandse en Zeeuwse kust. Al deze over- stromingen krijgen de naam Sint-Elisabethsvloed, omdat ze plaatsvinden rond de naamdag van de heilige Elisabeth van Thüringen. Op 18 november 1421 slaat het noodlot toe. Een zware westerstorm teistert het land en de zeedijk houdt het niet langer. Dorpen lopen onder en mensen slaan op de vlucht. Ze zoeken hun heil binnen de stadsmuren van Dordrecht.
De stad blijft droog, maar verandert in een eiland. Dat is een economische tegenvaller, want handelsschepen kunnen de stad nu links laten liggen en de belastingen in Dordrecht letterlijk ‘omzeilen’. Daarnaast komt het vruchtbare achterland onder water te staan en verandert geleidelijk in de Biesbosch. Daarmee verliest Dordrecht ook een belangrijke afzetmarkt. Het is het begin van het einde van de economische voorsprong van Dordrecht op de andere Hollandse steden.
Het wiegje van Beatrijs
Na de vloed, toen de overlevenden weer naar buiten durfden, zagen ze langs de dijk een wiegje drijven, waaruit het gehuil van een kind te horen was. Het dobberende wiegje werd in balans gehouden door een kat, die door heen en weer te springen zorgde dat het mandje niet zonk en zo de baby in leven hield.
Kijk voor meer informatie op 600 jaar Elisabethsvloed.
