W. Pickens, een lid van de NAACP, houdt kort na de Eerste Wereldoorlog een toespraak in New York. De schrijver S. Graham maakt van de toespraak een verslag:
”Wat de communisten betreft, hun fout is blijkbaar het verspreiden van het communisme. Maar het komt niet door hen, maar door het onrecht dat gewone leraren en arbeiders zich ontwikkelen tot communisten. Net zoals ook zwarten door het onrecht in beweging komen. Ik ga hier niets negatiefs zeggen over communisten. Laat mij eerst maar eens een communist zien en dan kan ik zeggen of ik voor of tegen hem ben. Veel Amerikanen zijn ongerust over de toename van het aantal communisten. Maar waardoor neemt hun aantal zo toe? Als Amerika zo’n welvarend land is, waarom brengt het dan al die communisten voort? Je herkent een boom aan de vruchten en zo herken je ook een land aan wat het voortbrengt. Die communisten waar we over lezen en die met Russische schepen hierheen gebracht zouden zijn, waren helemaal geen communisten toen ze naar ons land kwamen. Wij hebben zelf een communistische plant gekweekt en geëxporteerd naar Europa. En nu zijn we druk in de weer met het kweken van een nieuw gewas. Stop met het zaaien van onrecht en het communisme zal niet meer groeien.”
Aan het einde van zijn verslag voegt Graham de volgende opmerking toe:
Het betoog van de spreker duurde twee uur en het bovenstaande is niet meer dan een persoonlijke herinnering die later is uitgeschreven. De redevoering is dus sterk ingekort. Maar dit is de essentie en de toon ervan. Die toon was geestig, prikkelend, diepzinnig en tegelijkertijd onvoorspelbaar. Voortdurend klaterde er een lach door de zaal. Na afloop gaf ik hem een hand. Ik heb weinig sprekers gehoord die zo warm, welbespraakt en ontroerend waren als hij. Hij was volledig uitgeput door het intense contact met tweeduizend mensen die twee uur lang aan zijn lippen hadden gehangen.
