Heinrich von Brandt maakt omstreeks 1810 deel uit van het leger van Napoleon in Spanje. In zijn memoires beschrijft hij de problemen die hij ondervindt.
Er konden duizenden vijanden op een bepaalde plaats zijn, maar wij slaagden er niet in om er ook maar één te vinden. Bijna elke koerier die wij op pad stuurden, werd gevangengenomen. Transporten werden overvallen. Er was geen manier om deze combinatie van tactieken te bestrijden. De Fransen moesten altijd op hun hoede zijn voor een vijand, die steeds vluchtte, maar telkens weer terugkwam en die, zonder gezien te worden, overal tegelijk was. Het leger werd niet uitgeput door veldslagen of door de strijd, maar door de onophoudelijke aanvallen van een onzichtbare vijand die na opsporing telkens verdween in de bevolking, waaruit hij later met nieuwe kracht terugkwam.
