Kapitein Brian Livingston is als helikoptercommandant aanwezig bij het bloedbad in My Lai. Diezelfde avond schrijft hij een brief aan zijn vrouw
Zaterdag 16 maart 1968
Lieve Betz,
Het was een lange dag, waarop ik gruwelijke dingen heb gezien. Ik zag hoe infanteristen werden ingezet en ze gedroegen zich als beesten. Ze veegden het gebied eerst schoon en een groot aantal vrouwen en kinderen verlieten het dorp. Toen kwamen de geweren van de ‘haaien’, berucht vanwege het doden van burgers, in actie en mensen vielen dood op de weg neer. Ik heb nog nooit zo veel mensen op één plek dood gezien. 95% van hen waren vrouwen en kinderen. We vroegen die varkens op de grond om een paar gewonde kinderen te helpen. Ze hielpen inderdaad. Een kapitein liep naar een klein meisje, draaide zich van haar af en vuurde een salvo in haar lichaam. Een zwarte sergeant begon mensen in hun hoofd te schieten. Toen zag onze helikopter enkele gewonde kinderen, en we besloten als hospikken op te treden. Een ander kind, waar die varkens net voor wilden ‘zorgen’, stond als volgende op onze lijst. De helikopter bracht het naar het Quang Nai ziekenhuis. We moesten dit doen terwijl wij onze machinegeweren op onze eigen soldaten – Amerikaanse troepen – gericht hielden. Ik moet je zeggen dat dit je doet afvragen wat we hier doen. Ik begrijp nu ook waarom ze helikopterpiloten haten. Als zo’n ‘haai’ hier nog eens zijn mond open doet, ram ik mijn vuist erin.
We proberen deze kapitein en sergeanten te laten berispen. Ik weet niet of het lukt, maar we doen ons best. Genoeg hierover.
Brian
