In 1966 bezoekt de Amerikaanse journalist Wilfred Burchett Noord-Vietnam en ziet met eigen ogen hoe de Vietnamese bevolking leeft onder de dagelijkse Amerikaanse bombardementen. Enigszins verbaasd noteert hij
De camouflagetechnieken van de Noord-Vietnamezen waren echt fantastisch. De kinderen moesten zelfs naar school groene camouflagetunieken dragen; op het platteland lagen de scholen soms bijna twee kilometer van het ouderlijk huis. Ik herinner me dat ik een keer stomverbaasd zag hoe een maïsveld plotseling opstond en snel de weg overstak (…)
Gebombardeerde bruggen werden vervangen door houten bruggen die onder water werden verborgen. ’s Ochtends lieten ze de bruggen een stukje onder water zakken en ’s nachts werden ze weer met een lier omhoog getrokken om de vrachtwagens te laten passeren (…)
Vrouwen deden allerlei karweitjes die tot dan toe nog nooit door vrouwen waren uitgevoerd. Ze wisten hoe ze met geweren, granaten en luchtdoelgeschut moesten omgaan. Ze waren er erg trots op dat ze min of meer hetzelfde werk konden doen en zeiden vaak: “Hierna zal het nooit meer worden zoals vroeger.”
